Żyjemy obok siebie 

Na jednym łez padole 

Wciąż bardziej obcy sobie 

W tej trudnej życia szkole. 

Wciąż więcej dziwnych rzeczy 

Dzieli nas, a nie łączy 

Z upływem czasu nie wiem 

Jak to się wszystko skończy. 

Dlaczego dotąd bliscy 

Znajomi przyjaciele 

Nie chcą się trzymać razem 

Choć jest ich tak niewielu. 

Dlaczego przyjaźń, która 

Miała trwać nieprzerwanie 

Roztapia się tak szybko 

Że nic z niej nie zostanie. 

Dlaczego radość, która 

Była nam kiedyś bliska 

Dziś w smutek się zamienia 

I z oczu łzy wyciska. 

Dlaczego - pytam jeszcze 

Wciąż siebie unikamy 

Czy już do powiedzenia 

Nic sobie dziś nie mamy. 

Dlaczego i dlaczego? 

Dręczy mnie to pytanie 

Nim na nie odpowiemy 

To człowiek sam zostanie. 

Sam pośród tłumu ludzi 

Sam w smutku i w potrzebie 

Nikt nam nie poda ręki 

Wszak każdy patrzy w siebie. 

To przykre, lecz prawdziwe 

Że tak jest, choć nie musi 

Gdy czasem o tym myślę 

Coś mnie za gardło dusi. 

Czy można mieć nadzieję 

Że to się kiedyś zmieni? 

Ja wątpię, lecz los może 

Znów kiedyś to odmieni! 

Jak cudownie, że mam Ciebie… 

nie obawiam się niczego. 

Nawet wtedy gdy Cię nie ma… 

łączy nas coś niezwykłego. 

Ślę całusków Ci tysiące... 

Pachną ciepłem i błękitem 

mają słońce w swoim herbie 

niech popłyną słodką falą 

abyś wiedział, że,ode mnie… 

Niech w szuwarach złapią ciszę 

przepojoną srebrem iskier 

aby dni się układały 

pomyślności tuląc wszystkie. 

A, gdy mgła rozwinie rankiem 

koronkowe zwiewne zwoje 

to w prześwitach tajemniczych 

niech czuwają myśli moje! 

                                                                  Anna  Krystyna