Nikt tak pięknie nie mówi jak ty

Czytam wiersze wspaniałe, 

że aż serce rośnie 

Pełne czułych obietnic 

i marzeń o wiośnie 

Czytam myśląc czasami, 

że coś we mnie pęknie 

To boli, że nikt do mnie 

nie mówi tak pięknie... 

Słucham ballad przecudnych 

o wielkiej miłości 

O wieczorach przy świecach, 

pełnych namiętności 

I łzy roniąc oglądam 

obrączkę na ręce... 

Jak, by było wspaniale 

tak żyć, jak w piosence! 

Wiele jest o miłości 

arcydzieł wspaniałych! 

Poeta chce wyznać miłość 

wierszem doskonałym 

Muzyk chce ją wyrazić 

najcudniejszym dźwiękiem 

Kiedy jest się artystą 

łatwo mówić pięknie... 

Lecz najpiękniej ze wszystkich 

mówisz Ty Kochanie 

Gdy przynosisz mi rano 

bułki na śniadanie 

Albo czuwasz przy dzieciach, 

kiedy jeszcze śpię 

Nikt tak pięknie nie mówi jak Ty: 

Kocham Cię!.... 

Miłość jest dziwna… strasznie nerwowa, 

coś chce powiedzieć, ale się boi, 

słowa zbyt wielkie – w spojrzeniach chowa, 

odwagę miewa tylko w snach swoich. 

Miłość jest dziwna… trochę szalona, 

jakby zbyt wiele piła szampana, 

sama od siebie uzależniona, 

piękna, lecz krucha - jak porcelana. 

Miłość jest dziwna, gdyż tęskni stale, 

skrzynkę na listy sprawdza co chwilę, 

do pamiętnika swe chowa żale 

a w sercu miewa czarne motyle… 

Miłość jest dziwna… to pewność taka, 

która z bezmiaru pytań się składa, 

ma w sobie chory upór maniaka 

co za swe czyny nie odpowiada… 

                                                                  Barbara   Wieczorek