Wpadła do mnie nieproszona 

i jak wirus się panoszy.. 

już nadzieję przepędziła 

nie zdejmując swych kaloszy. 

Brat jej chaos w progu stoi 

ona tylko się uśmiecha, 

mnie szlak trafia wręcz powoli 

ta zaś tylko na to czeka... 

Błędy mi wytyka wszystkie 

czerń rozsiewa, gdzie się da, 

życie gdzieś ucieka ze mnie 

ona z tego frajdę ma... 

Chęci moje odbierając 

negatywnie mnie nastawia, 

na odpowiedź nie czekając 

do poddania mnie namawia... 

Chcę z depresją powojować 

za, nim ta opęta mnie, 

jakie środki mam stosować 

, kto mi powie?, kto to wie? 

w wódce szelmy nie utopię.. 

za lekami nie przepadam, 

szukam, więc pomocy w sobie 

więcej robię mało gadam. 

Całe dzionki w czapce chodzę 

po polu   i w domu , 

to wygląda głupio może ... 

, lecz nie szkodzi to nikomu. 

Gdy odbicie swoje w lustrze 

zobaczę czasami 

z swej głupoty aż się śmieję 

wraz ze szczerymi łzami.. 

Wiedzieć trzeba ,że depresja 

wesołości wręcz nie znosi.. 

każdy uśmiech ją osłabia 

z czasem w końcu się wynosi. 

Raniuteńko przed lusterkiem 

uśmiechnięta teraz staję, 

mówię głośno ; piękna jestem! 

co mi pozostaje... 

Sama przecież w to nie wierzę 

w to , co na głos powiedziałam.. 

teraz znów się śmieję szczerze 

depresje przegnałam 

Czasem trzeba się oszukiwać 

na wesoło brać ten świat.. 

, bo jak chcemy smutków szukać 

to z depresją przyjdzie spać

                                                    Barbara    Wieczorek