Nasze życie jest jak uciekający pociąg, 

zawsze się gdzieś śpieszy 

i zawsze jest gdzieś spóźnione. 

Czasem mija małe stacyjki, te najpiękniejsze, 

nie dostrzega drobnych rzeczy

, które sprawiają, że nasze życie jest takie piękne. 

Czasem na dużych stacjach oglądamy przez szybę tłok 

ludzi, którzy przychodzą i odchodzą. 

Łzy z powodu rozstań 

i uśmiechy przy powrotach. 

Na różnych stacjach splatają się nasze tory życia. 

Czasem mocno plączą się, by istnieć w jedności 

i już do końca zostać razem, 

a czasem niestety nadchodzi rozdroże. 

Piękne pociągi naszych dążeń i marzeń, 

naszej wiary i nadziei. 

Sprawmy, by w naszych rękach zawsze 

były zwrotnice naszego losu. 

                                                          

Byśmy sami naszymi dążeniami otaczali się ciepłem 

i uczuciem i nigdy nie czuli, 

że stoimy samotni na jakiejś stacyjce. 

                                                        Ewelina  Brauła